'I ᗩᗰ ᗩ ᖇOᑕK, I ᗩᗰ Iᔕᒪᗩᑎᗪ' - ᔕIᗰOᑎ & GᗩᖇᖴᑌᑎKEᒪ
Een heel boek lang één bepaald lied in je hoofd horen dreunen? Het kan!
Voila, bij deze steekt het ook in uw bolleke. Astamblieft!
En nu voor echt. Het boek. Want daarvoor zijn we hier, dacht ik.
De tijd werd hier ten huize de voorbije dagen oe-ver-loos vertraagd. Dat de zomervakantie daar voor iets tussen zit, is nogal wiedes. Maar de grootste oorzaak van deze stagnatie zat 'm vooral in mijn passage doorheen het boek 'Ik ben een eiland' van Tamsin Calidas. Wanneer je je snoet tussen de pagina's van deze vertelling wringt, kan je niet anders dan op de rem gaan staan. Letterlijk en figuurlijk. Coup de frein! (of de airbag er ook zal uitfloepen, durf ik niet met zekerheid te stellen...)
Tamsin Calidas schrijft een weergaloos autobiografisch verhaal over hoe ze een succesrijke 30'er is en samen met haar man, Rab, tóch beslist het drukke Londen achter te laten en te verkassen naar een Schots eiland.
Laat ons zeggen dat het al snel duidelijk wordt dat het leven op het eiland niet bepaald 'a walk in the park' is. De eilanders zijn geen gastvrij volkje. En dat is een zwáár understatement.
De relatie met Rab lijkt niet bestand tegen het rauwe eilandleven. Scheuren ontstaan. Van de onoverkomelijke soort...
Wanneer daar nog eens een onvervulde kinderwens bij komt, eenzaamheid in z'n meest pure vorm, verlies van geliefden, geweld - mentaal en fysiek- (dat eilandvolk, weet je nog?) , dan krijg je een levensverhaal te lezen dat zich met weerhaken in de lezer vastzet.
Calidas gunt ons een ongesensureerde inkijk doorheen de kieren van haar ziel. Daar treffen we gevoelens aan die tot op het bot gaan, rauw zijn, hard, genadeloos. Bij mij wekte dat van tijd tot tijd zelfs wat weerstand op. Het was zó veel om te behappen. De vrouw werd ongenadig hard getroffen door het lot dat leven heet. Ik legde het boek zelfs bij momenten opzij om even op adem te komen. Om te verwerken wat ik te verwerken kreeg.
Tamsin Calidas krijgt spijkerharde klappen te verduren, dat zei ik al. Maar de manier waarop deze vrouw telkens weer rechtop krabbelt, is ongezien. Ze vindt haar houvast bij 1 goede vriendin. Maar bovenal is er de natuur die haar door de diepste ellende heen sleurt. Ze wordt 1 met de natuur. Met de zee. De dieren. De lucht. De zon en de maan. De seizoenen. Het is de natuur in ál haar vormen die haar na een bikkelharde levensstrijd opnieuw op de rails krijgt.
En dat giet Calidas in een taal die gewoonweg onnavolgbaar is. De zinnen die zij uit haar pijnlijke (!) vingers tovert, zijn van een ongeziene kadans. Ik kleef stickers in m'n boek wanneer ik op een zin stuit die naar binnen slaat. Ik kan u zeggen: m'n stickerdoos is leeg! Ze verwoordt het zo verdomd straf. Bij momenten wordt haar taal bijna muzikaal. Poëtisch. Je hobbelt niet doorheen de tekst, maar je struint. Je stuit op woorden en zinnen die je terugfluiten omdat je iets over het hoofd zag. Of omdat ze zo mooi zijn. Of omdat de zinsconstructies je laten ploegen en worstelen en je even terug moet om te hernemen.
Alhoewel weinig mensen in hun leven meemaken wat Calidas meemaakt, is het verhaal heel herkenbaar. Laten we ons niet allemaal ergens wat kooien door het leven? Zit er diep in elk van ons niet een zwijm van eenzaamheid? Leven we met z'n miljarden allen niet best snel zonder te durven stilstaan en naar binnen te kijken? Ik zal alvast voor mezelf spreken: guilty!
Calidas' fileren van het leven kwam binnen. Ik ga niet zeggen dat ik morgen zal verkassen naar een Schots eiland, maar ik weet m'n rem weer staan. En alleen al daarvoor: 100x dank!
留言