Dilemma. Tweestrijd. Tweespalt. Verscheurdheid. Schisma. (Ik heb een zwak voor synoniemen. -> het woord synoniem heeft trouwens geen synoniem. Straf, eh?)
Maar dus, wat ik wil zeggen… Ik lees een boek. Het kabbelt al vrij snel. (‘Kabbelen’ is niet bepaald het gevoel dat je wil hebben wanneer je leest.) Ik denk dat het wel op dreef zal komen. Ik moet even doorbijten. Ik forceer mezelf door de eerste 70 pagina’s. Want zo ben ik. Een doorbijter. (kuch) Ik ontmoet een interessant personage, ik ontwaar potentieel voor een sterk verhaal, maar ik bespeur bij mezelf een moeilijk te negeren weerstand. Het verhaal en zijn langdradigheid duwen dat interessante personage steeds verder van me af. Mijn interesse ‘in meer’ wordt gefnuikt.
De klik komt niet.
Ik ga toch door want recensies beloven veel goeds. En ze zeggen ook dat het verhaal pas op het einde echt knalt. ‘Beste boek voor jongeren 2019’, kleeft er op de cover. Hallo zeg, dat is niet min!? Zou het misschien aan mij liggen? Doe ik niet genoeg mijn best? Heb ik misschien echt geen ‘goedeboekeninzicht’? De twijfel vreet. Ik zet door. Als tig mensen ervan overtuigd zijn dat het boek dat ik in handen heb het ‘beste boek voor jongeren is van 2019’, wie ben ik dan om dat tegen te spreken?!
Maar de klik komt niet.
Ik maak het gezellig. Ik neem een theetje (ik mag het merk niet noemen, maar potvolkoffie, dat is goeie thee!) en een heerlijk donker chocolaatje (een 80%’er, jammie), voetjes worden op de poef gelegd, sfeerlichtje gaat aan (edoch voldoende om goed te kunnen lezen), kindjes werden in bed gestopt, de man houdt zich koest en noest bezig op zijn pc… De omstandigheden zijn werkelijk uitgeLEZEN om er als een kilometerlettervreterspeer vandoor te gaan. Ik zet me schrap…
maar de klik komt niet.
Zucht.
Je kan je best doen. Je kan meer dan je best doen. Maar moeten we eigenlijk wel ons best doen wanneer het op genietend lezen aankomt? Ik zeg het zo vaak tegen mijn leerlingen: “Als een boek jou schromelijk in steek laat tijdens de eerste 50 pagina’s, leg het dan ajb weg!” Het laatste wat ik wil, is dat ze hun motivatie in lezen kwijtraken. En ik voelde ook zelf een ferme motivatiedalingscurve ingezet worden. Soms stopt het gewoon. Wat recensies (door mensen die er wél iets van af schijnen te weten) ook mogen beloven. Toch? (Toe zeg ja!)
Ik heb de moedige beslissing genomen om het boek nog niet helemaal af te schrijven, maar om het even opzij te leggen. Misschien roept het mij ooit nog wel eens vanuit de boekenkast: “Saartjeuh, waarom gaf je me zo snel op! Het kan echt iets worden tussen ons! Kom terug!” Misschien luister ik dan wel. Want wie weet is hier gewoon sprake van een uitgestelde klik. En zal het dus ooit nog spetteren tussen ons. Maar het zal niet voor vandaag zijn. Er ligt al een nieuwe potentiële vriend op mij te wachten en ik wil hem alle kansen geven die hij verdient. Geen ‘schismatoestanden’ met vorige boeken.
Oh, en de foto? Dit is nu eens een beeld van iets dat wél ontzettend goed klikt. Knalt zelfs. Spat. Explodeert. Paft. Ontploft. Detoneert. Het doet deugd om te eindigen met een woord dat wel synoniemen heeft…