Tijdens mijn noeste lesvoorbereidingswerkzaamheden wordt er subtiel op mijn schouder getikt. “Kijk eens, mama. Wat vind je hiervan? Want met al die betogingen enzo…” Een beetje verward en nog diep in schoolse gedachten verzonken, draai ik het hoofd en zie ik mijn zoontje achter mij staan met een zelfontworpen stripverhaal in de hand. Ik trek mezelf los van mijn klavier (de vergroeiing is bijna ingezet, ik geef het toe) en buig me over zijn meesterwerkje. Een krop ontwaart zich in mijn keel, een traan plengt net niet op zijn stripverhaal… Ik wring hem in een liefkozende houdgreep en knuffel hem zwaar. Want ik ben ontroerd. Ik kan het niet anders zeggen. En fier. Zo verdomd fier.
In de post hieronder ‘What’s all the fuss about?’ schreef ik nog over mijn koters die geen ene sikkepit geven om het verschil tussen blanke, zwarte, gele en appelblauwzeegroene huidskleuren. Ik kom daar nu op terug. Ik was verkeerd. Danig verkeerd. Ze geven er duidelijk wél een sikkepit om. Vele sikkepitten zelfs. Ze keuren ongelijkheid keihard af. Mensen met racistische uitingen krijgen zelfs een volle pot verf over hun tronie gekieperd. En dat is iets wat mijn zoon, in geen enkele andere omstandigheid, ooit zou overwegen te doen! Dat zegt genoeg.
Laat mij duidelijk zijn: ik wens geen zoon op te voeden die in het straatbeeld moedwillig mensen met potten verf begint te bekladden. Daar komen ruzies en rechtszaken van en daar zijn we niet tuk op. Maar een zoon die rassenongelijkheid keihard afkeurt en daarvoor durft uit te komen (en die dat dan nog eens op een creatieve manier in een stripverhaal giet! I love it!), die zal ik onvoorwaardelijk ruggensteunen. En in liefkozende houdgrepen nemen. En ik zal ontroerd zijn. En fier. Zo verdomd fier.
Ik zeg het je: er is iets met waarheden en kindermonden. En ook met het durven uiten van kleine, grote rechtzettingen. Ik was het aan mezelf en de hele Facebookiaanse en Instagramabele wereld verplicht om dit nog eventjes te onderstrepen. Ze geven er wél om, die kinderen. En ze kijken naar ons met grote ogen. En ook naar betogingen op tv. Dus wij moeten helden zijn. Mega Multicultureel Verdraagzame-helden. Diegene uit stripverhalen die op een ladder staan en huizen verven in een zwart kleurtje en …
Merci, Titus!