Lezen in ‘Coroneese’ tijden? Noem dat gerust maar: ‘Lezen style – Processie van Echternach -‘: 3 zinnen vooruit, 2 zinnen achteruit. Hoe vaak heb ik dat de voorbije weken, zij het in licht andere bewoording, niet horen waaien rondom mij. De focus om te lezen is er niet, de afleiding tiert weliger dan ooit en de zinnen blijven gewoon… tja… zinnen. Ze weigeren halsstarrig zich samen te voegen tot een ZINnig (hebdem?) en interessant geheel. Net nu we zó veel tijd hebben.
Potjandorieallepepernotennogaantoe! (Deze vloek heb ik er zelf aan toegevoegd. Maar ik las het wél in de ogen van mijn moeilijk lezende medemens. Echt.)
Ja, ik geef het toe, ik herken het gevoel. Zeker in het begin van de quarantaine-periode was Echternach nooit veraf. Als ‘jonge’ moeder van 2 snaakjes trap ik met deze uitlating ongetwijfeld een open deur in, maar…: ‘de rust was zoek’. (Huh, de rust? Maar mens toch, je zit met heler dagen in je kot?!) En toch… De kalmte binnenin was als gevolg van de drukte buitenaf wat zoek (aangenomen dat die kalmte binnenin er eigenlijk ooit wél is). Ik vertaal misschien nog even voor de serieus fronsende medemens onder u: doordat je voortdurend met z’n (geweldige!) viertjes onder 1 dak leeft, gebeurt het al eens dat het enige plekje échte rust dat je nog vindt, een plekje is tussen de schapen in de wei. (En ik ben best wel een dierenvriend, maar er zijn grenzen!) Kijk, ik ben een boekenmens. Ik word daar gelukkig van. Maar ik heb daarvoor een vredig plaatsje nodig. En dat vond ik niet. Neem daarbij dan nog de aanblik van de steeds groter wordende boekenstapel (want boeken zoeken ging me wél nog af) en de onrust was compleet. Waar lezen in normale omstandigheden gelijk stond aan pure ontspanning, werd lezen plotsklaps een zware inspannende bezigheid en gaf het instant stress. Dringend gezocht dus: leesplezier!
Maar! Gelukkig genoeg zijn de tijden drastisch veranderd. Of… ik ben veranderd. Waarschijnlijk vooral dat laatste. Want de omstandigheden zijn nog steeds dezelfde. Marc Van Ranst prijkt nog dagelijks in elk journaal om ons tot het flattenen van de curve te nopen (en gelijk heeft hij!) en er is nog altijd enkel rust te vinden bij de schapen in de wei. Maar een mens vindt na verloop van tijd zijn draai in een nieuwe realiteit en vindt manieren om de oh zo onontbeerlijke kalmte terug te vinden. (Die van de innerlijke soort dan vooral. Want kalmte van de ‘uiterlijke’ soort wens ik niet te vinden. Kinderen moeten kinderen zijn en moeten dus niet voortdurend tot stilte aangemaand worden.) Door gewoon te aanvaarden dat alles nu even veranderd is, viel er al een grote last van m’n schouders. En daardoor kwam er al een stukje van de kalmte terug. En met de kalmte ook de boekengoesting.
Oh, lieve lezende medemens, maak het je van tijd tot tijd gewoon echt gemakkelijk. Plof in je zetel, duik in je bed, trek je terug in je 2e verblijf of tussen de schapen in de wei. Zoek jouw plekje op. En neem er een goed boek bij. Het maakt niet uit dat je al honderd keer dezelfde zin hernam. Of dat je niet meer weet dat je het boek eigenlijk al uit had. Het leven is nu gewoon eventjes anders. En wie weet wel voor een lange tijd. Maar besef dat er nog zekerheden in het leven zijn. Zoals jij die de weg naar ‘het boek’ steeds zal terugvinden, wat er ook gebeurt… En natuurlijk. Niet te vergeten. In deze tijd van het jaar. Dat er aardbeien zijn die je kan deppen in chocolade. Want dat verdien je. Je hebt immers De Processie van Echternach helemaal uitgelopen. En je hebt je rust hervonden. Smakelijk!