Langs beide zijden van m'n familiestamboom, stroomt het 'boerenbloed' rijkelijk door de aderen. Een gezonde blos op de wangen, een stevige en doelgerichte tred, een ferme portie nuchter 'boerenverstand'..., het typeert m'n familiale voorgangers ten voeten uit. En bij deze boerenkleindochter is dat niet anders. Laarsjes aan, voetjes stevig neergepoot in de aarde en... gaan.
Maar dus nu mijn punt...
Wanneer ik de literatuur in duik, is dat eigenlijk net zo. Geef mij maar verhalen met een fikse scheut nuchterheid en een serieuze toef geloofwaardigheid er bovenop (rekbaar begrip, dat wel). Te zweverig, te gekunsteld, te klef, te louche... ik pas!
'Toen liefde leven werd' is een liefdesverhaal pur sang. Grote kans dus op de 3 z'tjes: zweven, zwetsen, zwijmelen... Maar niet hier! Dit is een liefdesverhaal van de originele én geloofwaardige soort. Niet te veel gezoetje hier en geschatje daar, maar gewoon the real thing. The 'hard' real thing, dat wel. De Gendt tekent een liefde die niet over een leien dakje gaat. Een liefde die rake klappen uitdeelt én incasseert. Een liefde die snijdt en schuurt en schaaft. Een herkenbare liefde dus...
We worden in dit verhaal onder de arm genomen door Laura Muitens, een jonge vrouw op zoek naar haar weg in het leven. Wanneer ze tijdens een avondje uit botst op een welbespraakte jongeman (Thomas genaamd) die haar verloren oorbel in z'n hand houdt, is er quasi meteen sprake van vonken en vuur, chemie, elektriciteit en een hele kolonne vlinders in hun respectievelijke buiken. De 2 raken helemaal verslingerd aan elkaar...
Ze bakken torens pannenkoeken in elkaars gezelschap, ze proeven en recenseren taart in eethuizen, ze zwemmen in fonteinen en vallen duiven aan met deodorant. Enfin, de dingen die een gemiddeld koppel zo wat doet in z'n vrije tijd.
Laura is werkzoekende. Na haar studies lukt het haar niet om aan werk te geraken. De aanwezigheid van Thomas brengt niet bepaald schot in die zaak. Ze is zo gefocust op hem dat ze het solliciteren steeds maar weer uitstelt. Hij daarentegen heeft z'n schaapjes wèl op het droge. Hij vindt in de wirwar van het leven al vrij snel wat hij zoekt en waar hij 100% wil voor gaan: acteren en Laura.
"Je kunt alleen jezelf redden", zegt hij, "door je angsten te koesteren en op zoek te gaan naar je grenzen." (Dixit, Thomas)
Dit verhaal heeft alles mee om uit te groeien tot een romance van het type 'en ze leefden nog lang en gelukkig'. Maar niets is minder waar...
Wat gebeurt er wanneer plots blijkt dat verlangens te ver uit elkaar liggen? Wat is de grens waarop liefde breekt en niet langer gewoon maar buigt? Staat er op echte liefde een houdbaarheid? Een limiet?
Het verhaal van Thomas en Laura doet ons vermoeden van wel. Wanneer Laura ontdekt dat ze zwanger is, raakt ze met zichzelf in de knoop. Wil ze Thomas? Oh ja! Wil ze dit kindje? Néé! Maar kan ze Thomas hebben zónder het kindje? Dat is nog maar de vraag...
Iemand graag zien en beseffen dat wat jíj wil het samenzijn mogelijks ontegensprekelijk in de weg zal staan, is zwaar. Maar vervolgens ook effectief uitkomen voor die verlangens en weten dat jullie verhaal daardoor eindig kan zijn, is nog zwaarder. Toch is het precies dat wat Laura doet: kiezen voor wat zíj wil, kiezen om zichzelf trouw te blijven. Ook al houdt dat in dat haar grote liefde misschien wel de benen neemt.
"Van Kamiel mag ik geen scampi's eten omdat die slecht zijn voor het milieu. Sinds hij me dat verteld heeft, eet ik er dubbel zoveel van. Ik wil niets meer doen wat een ander van me verlangt." (Dixit, Laura)
Niet alleen de verhaallijn, maar ook de taal in het boek, de karakterschetsen, de dialogen, de beschreven verwachtingen en emoties waren erg realistisch én overtuigend. Je struggelt mee met Laura, je begrijpt Thomas z'n worsteling, je voelt het mijnenveld waarop de 2 zich voortdurend begeven tot in de toppen van je tenen.
De Gendt schrijft met een herkenbaarheid en een vlotheid die je zonder pardon aan het nekvel meesleurt doorheen het verhaal. Dat heeft veel, zo niet alles, te maken met het feit dat we in de gedachten kruipen van Laura en dat zij op haar beurt Thomas de hele tijd rechtstreeks toespreekt in het boek. Alsof het hele boek 1 lange brief is naar haar grote liefde.
Terwijl ik je naar binnen volg, terwijl je chocolade uit de koelkast haalt, terwijl je fruit op je aanrecht uitstalt... zeg ik in mezelf: ik ga je kussen. (Dixit, Laura)
Laat Lisanne De Gendt maar snel nog eens in die nuchtere pen van haar kruipen. Mijn laarsjes staan alvast klaar...
Laura,
het ga je goed!
Het was fijn ploeteren in de aarde met jou.
Alles komt goed. Zeker weten.
Je bleef jezelf overloos trouw.
De enige, juiste weg dus...
Geniet van de pannenkoeken! En van de scampi's!
Liefs,
'n Boer'nmeisken uit Gooik
ps: Doe de groetjes aan Willy! Wat een roomie!