'Comedyregel nummer 1: Lees dit boek!' Een quote die ik helemaal zelf heb bedacht. En toch, niet gezeverd, staat exact datzelfde citaat ook op de achterflap van dit boek te prijken. Uitgebazuind door ene Silvester Zwaneveld, cabaretier. 'Akkerdjie'! (Ja, ik ben gepikeerd) Maar bon, het uitgangspunt blijft hetzelfde, Zwaneveld en Baert zijn het hierover eens: Lees dit boek. Ik denk dat de kans groot is dat je je dat niet gaat beklagen. Mocht nu tóch blijken dat het boek, na een grondige leesbeurt, echt een misser is voor jou, dan spreken we af dat het Zwaneveld zijn schuld is (door z'n misleidende quote ofzo). Oké?!
Norman Foreman, een 12-jarige straffe jongeman, is net zijn allerbeste vriend op de hele planeet en alle planeten daarbuiten verloren, Jax.
Ze waren 2 handen op 1 psoriasisbuik (komt nog), ze waren de 'Fucking Rolls-fucking-Royce onder de fucking beste vrienden', maar bovenal waren ze de Gaston en Leo's van Schotland en omstreken (voor onze Noorderburen: Johnny en Toon). Norman fungeerde als aangever en Jax kopte de jokes perfect getimed binnen. Succes gegarandeerd met deze 2 komieken!
"Kleiner, intelligenter en een heel stuk geschubder zijn dan de rest is niet bepaald een recept voor veel vrienden en voor een grote rol op het schoolplein. Maar sinds Jax er was, had Norman verder niemand nodig. En zoals Jax zelf altijd zei: een echte beste vriend is honderd keer beter dan een hele troep die het niet zeker weten."
De jongens vatten het plan op om mee te doen aan het comedyfestival The Fringe in Edinburgh (Schotland), het grootste comedyfestival ter wereld (auwtch, wat een lef!). De voorbereiding werd gegoten in een Vijfjarenplan. Tot het zover zou zijn, bouwden de jongens naarstig verder aan hun arsenaal aan straffe moppen. Jax had een heel scala aan 'comedyregels nummer 1', dus hun show had werkelijk álle potentieel om een giller te worden.
Comedyregel nummer 1: Als je denkt dat iets onmogelijk is, doe het dan toch maar.
Comedyregel nummer 1: Als iemand lacht, dan is het grappig.
Comedyregel nummer 1: Probeer het gewoon, voor hetzelfde geld vinden ze het leuk.
Maarrr... de realiteit is onverbiddelijk. De aangever staat er plots solo voor. Van perfect getimede binnenkoppers is geen sprake meer...
"Dus toen dacht ik erover om een deal te sluiten met God. Voor de zekerheid. Want ik dacht: misschien wil hij best een van mijn ogen, of een paar armen, of één of twee benen ruilen en dat hij dan Jax weer teruggeeft. Ik was zelfs bereid om te eindigen als blinde, dove torso op het strand, en dat vond ik nog steeds prima, als ik Jax maar terug had. "
Als je nu denkt dat het Vijfjarenplan geen bestaansreden meer heeft, heb je het danig mis. Als een soort van eerbetoon aan Jax, wil Norman het podium in Edinburgh koste wat het kost bestijgen. Ook al mist hij daarbij een onontbeerlijke schakel in dat plan.
Sadie, de mama van Norman, wil haar zoon zijn moment de gloire gunnen, alleen krijgt ze het koud zweet wanneer ze bedenkt hoe ze dat allemaal voor elkaar moet krijgen op 5 weken tijd (Vijfjarenplan werd Vijfwekenplan btw). Wanneer haar 80-jarige collega, Leonard, lucht krijgt van het plan, twijfelt de man geen seconde en begint een roadtrip uit te stippelen. Met z'n drietjes reizen ze naar Edinburgh af om Norman veilig en wel op de bühne in The Fringe te krijgen.
Nog één klein detail. Norman wil onderweg achterhalen wie zijn vader is. Exact 13 jaar geleden had zijn moeder enkele onenightstands, 4 om precies te zijn, maar ze heeft geen enkel benul wie van hen nu precies 'de aangever' was destijds. De 4 kanshebbers ontmoeten staat hoog op de prioriteitenlijst van Norman... Een ommetoer dringt zich dus onverbiddelijk op.
Neen, ik ben niet meteen als een speer door dit verhaal geschoten. Ik had m'n tijd nodig om Norman en Sadie te leren kennen en, toegegeven, te omarmen. Maar vanaf het moment dat de 80-jarige Leonard in the picture kwam en een moedige, stoere, dikke fuck you tentoonspreidde recht in de tronie van zijn onuitstaanbare baas, ging ik finaal door de knieën. Voor hen alle drie. Ze hebben m'n lezershart veroverd, en geen klein beetje.
Norman is één van de moedigste en liefste 12-jarigen die ik ken. Hij worstelt verschrikkelijk met zijn psoriasis. Bij momenten neemt de ziekte hem zelfs letterlijk over. Daarnaast krijgt hij ook nog eens te maken met het verlies van zijn allerbeste maatje. Maar hij houdt zijn tere rugje onversaagd recht.
De 32-jarige Sadie twijfelt enorm aan haar rol als moeder. Haar liefde voor haar zoon staat absoluut niet ter discussie, maar doet ze het wel goed, dat moeder-zijn? Demonen uit een verleden gaan voortdurend met haar aan de haal en interfereren ongewild in haar leven. Toch zet ook zij onverschrokken door. Voor haar schat van een zoon heeft ze alles over!
En dan, ooooh, wat een lieverd... Leonard. De man is 80 jaar, rijdt rond met een rock 'n roll Austin en is bereid om van het ene op het andere moment los in dit comedy-avontuur te jumpen. Een man naar mijn gesmolten hart! Of is er toch meer dat speelt dan wij kunnen vermoeden?
Julietta Henderson heeft een bijzonder meeslepende pen. Ze spreekt je rechtstreeks aan doorheen haar 2 protagonisten, Norman en Sadie. Ze trekt je mee in hun ongefilterde en authentieke gedachte- en gevoelswereld. Ze geeft je een inkijk in het leven van 2 bijzonder positieve, maar gekwetste en tere zielen. Het is moeilijk om de personages niet graag te zien. Ik ben er alvast langs geen kanten in geslaagd...
Rad van tong en doordrenkt met humor pakt ze je onder de arm om je 364 pagina's later af te leveren met een krop in de keel, kiekebisj* all over the place en een zalige smile om de mond.
'De goede grap van Norman Foreman' is een erg vermakelijke, maar tegelijkertijd zeer aangrijpende roman. Volgens mensen die het kunnen weten moet je dit boek zéker lezen. En volgens mensen die het niet kunnen weten, ook!
Aan jou de keuze: doen of doen?!*
* kiekebisj = horripilatie, spasmodermie ofte kippenvel
** Vergeet niet wat we eerder afgesproken hebben! Als het boek je toch niet zou aanstaan, dan is het de schuld van die dekselse quotepikker... .