Leen Dendievel werpt boeken dat het een lieve lust is. In 5 jaar tijd verschenen er 4 boeken van haar hand. Je zou denken dat het best een opgave is om aan dat tempo het niveau van je schrijfsels voldoende hoog te houden. Wel, Dendievel krijgt het voor elkaar! Ze heeft, alweer, een boek afgeleverd dat getuigt van een bijzonder schrandere geest, een grote maturiteit en een voortreffelijke schrijverspen.
"De tandpasta kan niet meer terug in de tube. Ieders toekomst wordt verleden."
In 'Brief aan mijn kind' richt een vader zich een allerlaatste keer tot zijn oh zo geliefde kind. Hij weet dat z'n einde nakend is en wil nog snel wat wezenlijke levensbeschouwingen op een rijtje zetten die het kind in staat moeten stellen het leven in de ogen te kijken, de fouten te vermijden waar hij zélf keihard tegen aan knalde tijdens z'n levenswandel (dat laatste is mijn interpretatie!).
Dit boek kan voor mijn part geklasseerd worden onder de L van Luisterboek. Het lezen van dit boek voelt immers aan als een oude, levenswijze man die vanuit z'n sterfbed, moeizaam maar trefzeker, naar jouw hand grijpt, de keel nog een laatste keer schraapt, jou met halfgeopende ogen aankijkt om je vervolgens met schorre stem te bedolven onder alle goeie raad die z'n vermoeide geest nog net op tijd bij elkaar kan sprokkelen. En neen, niet die van 'tante Kaat', laat dat duidelijk zijn.
Het betreft hier een berg aan levenswijsheid waarop je kan terugvallen wanneer alle puzzelstukjes de verkeerde vorm lijken te hebben, wanneer de weg zich mistig voor je aftekent, maar evenzeer wanneer je nood hebt aan een dosis ouderlijke sturing, wanneer die niet meer bij leven en welzijn voorhanden is.
"Als je niet durft te flirten met falen, zal je nooit dansen met succes."
Wanneer heeft Dendievel in godsnaam de wijsheid van zo'n stokoude man in zichzelf geïnstalleerd? Ik heb gezien dat zij en ik in het zelfde jaar het levenslicht zagen. We delen met andere woorden onze piepjonge (gun me dit!) leeftijd. Maar of we onze wijsheid ook delen, dat durf ik te betwijfelen. Veel van de raad die de vader aan z'n kind meegeeft in het boek, is niet nieuw. Maar de manier waarop ze het allemaal helder krijgt voor zichzelf en vervolgens treffend neerpent, getuigt van een enorme rijpheid.
'Brief aan mijn kind' is een boekje dat naast m'n bedstee zal komen te liggen. Ik las het in 1 teug uit, maar dat raad ik jou niet aan. Ik durf zelfs te vermoeden dat dat eigenlijk ook niet de bedoeling is. Het is immers te veel om te absorberen in 1 keer. Het moet binnensijpelen, het moet tijd krijgen om neer te dalen en zich vast te zetten.
"Rijd je eigen gras af. Staar je niet blind op het groene gras van de buren. Misschien is het wel kunstgras. Niks is wat het lijkt."
Mocht ik de oude man ooit ontmoeten, in een andere dimensie welteverstaan, dan zou ik heel graag het gesprek met hem aangaan. In het merendeel van z'n woorden vind ik mezelf helemaal terug. Maar hier en daar splitsen onze wegen. Een bijzonder interessant gesprek zou zich ontspinnen tussen ons, zeker weten. Maar laten we dat gesprek nog maar even uitstellen, ik hou nog te veel van mijn huidige dimensie...
Leen Dendievel, als u dit leest, hold your horses voor wat ik nu ga zeggen: uw kersverse boekje doet me ontzettend denken aan het boek 'De Profeet' van Kahlil Gibran.
... (Ik laat even pauze nu. Dit is immers een straffe uitspraak.)
Petje af voor wat u hier in alle subtiliteit, maar met grote trefzekerheid aan het papier toevertrouwde.
Tot binnen zeer korte tijd voor uw nieuwe werk?