Recensies schrijven over straffe boeken: ik heb het er moeilijk mee. Ik zet me aan de schrijftafel en word instant overvallen door een acute vorm van koudwatervrees. Wat als ik mijn gevoel bij het boek niet zal kunnen omzetten in de juiste woorden? Ik had Tom De Cock z'n Lily al enkele dagen achter de kiezen, maar ik kreeg geen letter op papier. En neen, dat is niet doorsnee. Boeken zijn doorgaans nog niet goed en wel dichtgeklapt of ik sla al vol ijver aan het recenseren. Maar deze keer lukte het voor geen ene meter...
Bon, u hoeft geen groot verstaander te zijn om aan te voelen hoe ik tegenover deze nieuwkomer sta: 'Lily' is een verdomd straf boek.
Tijd om definitief komaf te maken met m'n koudwatervrees en de koe bij de horens te vatten. Beste lezer, here I come!
Ik neem je mee naar een onvoltooid toekomende tijd waarin de buitentemperatuur wansmakelijk hoog ligt. De aarde zit halverwege haar kookpunt en heeft nog weinig natuurlijks te bieden. De zeespiegel staat veel te hoog, bomen zijn schaars goed geworden en als kers op de (bedorven) taart dwalen er ook nog eens massa's virussen rond met uiterst fatale plannen. De straat opgaan, mensen ontmoeten, vrienden knuffelen... think again! Enkel binnen in huis kan een mens vrijelijk ademen zonder re-breather-masker.
En in 1 van die huizen waar virussen met man en macht worden buiten gehouden, woont de 14-jarige Lily Rieder-Dubois met haar 2 papa's.
Lily is een influencer die baadt in een (plastic) zee van luxe en weelde. Ze heeft net geen 200.000.000 volgers, maar ze is goed op weg om die historische kaap binnen zeer korte tijd te bereiken. Het enige wat ze daarvoor moet doen, is haar volgers blijven verbazen met uitzonderlijke avonturen. En dat komt helemaal goed, want Lily trekt naar New New York. Haar volgers kunnen al volop aan het watertanden slaan, want alleen het clubje van de high society kan zich een trip naar dat exclusieve oord veroorloven. New New York bevindt zich enkele ettelijke meters boven het oude New York, dat helemaal ondergelopen is als gevolg van de stijgende zeespiegel. New New York is gelegen onder een gigantisch grote koepel. Binnen in de koepel kan je vrij rondlopen, je hoeft er geen re-breather te dragen. De lucht is er zowaar zuiver.
Tijdens haar bezoek aan de grootstad valt haar oog plots op de ietwat norse, maar razendknappe 16-jarige jongeman, Samuel. Als er iets is waar volgers van snoepen, dan is het wel 'de liefde'. En dat weet Lily ook. Samuel aan haar kant krijgen, zou dus een slimme zet kunnen zijn om het aantal volgers naar een ongezien hoogtepunt te drijven. En aangezien hij een absolute offliner is, heeft hij geen benul waar zij mee bezig is.
Liefde + avontuur = panmyrmidon!
Lily overtuigt Samuel ervan om samen met haar Amerika te verlaten en terug naar haar woonplaats in de Nieuwe Unie te varen. Samuel stemt in met dat absurde en gevaarlijke plan en slaagt erin een bende Vuilzwervers te overtuigen om hen mee te nemen op hun boot naar de overkant van de grote plas. Wat voor Lily begint als een avontuur met als enige doel level 'panmyrmidon' bereiken (= je wordt gevolgd door álle accounts van het netwerk), eindigt in een weergaloos avontuur dat Lily haar leven op z'n grondvesten doet daveren. De wereld blijkt niet te zijn wat zij er altijd heeft van gemaakt. En dat besef komt niet alleen bij Lily, maar ook bij haar miljoenen volgers bikkelhard binnen.
Is Lily nog in staat haar oude leven op te pikken of is het daarvoor definitief te laat? En waarom heeft niet iedereen baat bij de ontdekkingen die Lily de wereld in stuurt?
If it' s already broken, why fix it?!
Dystopische verhalen, het is absoluut niet m'n dada. Met de voet op de rem dook ik dit verhaal in. Maar de rem werd algauw ingeruild voor de gaspedaal. Wat een heerlijk actueel en beklijvend verhaal is dit! Je kan dit verhaal niet lezen zonder je in te beelden dat je zelf in de wereld van Lily leeft. De spiegel die Tom De Cock ons voorhoudt, is er eentje die aan het denken zet, doet fronsen, naar adem doet happen. Waar zijn we in godsnaam mee bezig?! Zijn we al te laat of is het nog mogelijk ons met z'n allen af te wenden van een toekomst zoals geschetst in het boek Lily? Ik mag verdorie hopen van wel. Ik hoef geen niesdetectie in de wagen, ik wil geen ingebouwde computer zo groot als een rijstkorrel in m'n hoofd en ik wens zeker niet fulltime te leven in een lockdown met niets dan virtueel contact met al wie me lief is.
De reden waarom dit verhaal zo aan me blijft kleven, heeft heel veel te maken met de verhaallijn, maar ook met de manier waarop Tom De Cock schrijft. Zo precies, zo vol oog voor detail, zo meeslepend, zo taalkundig smakelijk... Ik ben al jaren fan van het warme en diepe stemgeluid van Tom, maar bij deze valt niet langer meer te ontkennen dat de man naast z'n stembanden ook z'n pengreep excellent beheerst. Ik durf zelfs te stellen dat hij literaire hoogtes bereikt met dit boek.
Beste Tom De Cock.
U hield mij met uw boek boven de dystopische doopvont. Ik moest even m'n weg zoeken in die (voor mij) nieuwe, futuristische wereld, maar geleidelijk aan kwam ik tot het besef dat u niet alleen een toekomst schetste, maar ook en bovenal een heden dat op dit moment gewoonweg kneedbaar in onze handen ligt.
Een boek dat me op veel vlakken zo veel rijker heeft gemaakt, kan ik alleen maar ten stelligste aanprijzen. Een recensie schrijven zou ik doen! Daar kon zelfs een acute aanval van koudwatervrees me niet van afbrengen.
Beste Tom, met dit schrijfsel heeft u een steen verlegd in de (hopelijk nog heel lang propere) rivier!
Comments