Dit boek? "Very speciaal!" (om het in de bewoordingen van mijn zoon te zeggen waarbij alles tegenwoordig 'very...' is).
Iemand die dag in dag uit leest en tussen al die boeken door een boek als '67 seconden' voor de kiezen krijgt, wordt bevangen door een ware 'OwYeah-erlebnis'. Dit is zo'n boek dat zich niet makkelijk een etiket laat opkleven, zo een boek dat eruit springt in z'n originaliteit. Very uniek in z'n soort dus. Told Ya So!
67 seconden.
een lift.
7 verdiepingen.
1 wapen.
Aan deze ingrediënten had de Amerikaanse schrijver Jason Reynolds genoeg om een dijk van een YA-boek neer te pennen. En om het allemaal nog wat straffer te maken: hij schreef het in dichtvorm. Carrramba!
William hoort dat zijn broer, Shawn (aka: zijn 'lievelings'), vermoord werd. Dat is enerzijds een bijster bittere pil om te slikken en anderzijds het moment waarop instant de 3 regels in werking treden:
niet snitchen
niet huilen
wraak
Het spreekt vanzelf dat hij de 3 regels heel strikt wil volgen. Het gaat hier immers om z'n 'lievelings'. Wanneer hij het wapen van z'n broer vindt, is het plan in zijn hoofd snel gemaakt: de lift nemen naar de Lobby, recht op de moordenaar afgaan en hem vermoorden. En vooral: niet snitchen en niet huilen.
Maar... de tocht naar de Lobby draait anders uit dan gepland. Op elke verdieping krijgt hij bezoek van een nieuwe 'lifter'. In 67 seconden tijd hebben gevoelens als euforie, gemis, onbegrip, angst, hoop... zich van hem meester gemaakt. 67 seconden zijn voldoende om een totaal nieuwe realiteit binnen te treden. Maar wat daarna...?
Schrijver Reynolds was als jonge gast totaal geen lezer. Lezen was saai. En daarmee basta. Pas later ontdekte hij de geneugten van een goed boek. Nu hij schrijver is, weigert hij boeken te schrijven die saai zijn. Gewoon, omdat YA beter verdienen. (Euhm, zijn er trouwens schrijvers die wél het doel voor ogen hebben saaie boeken te schrijven!?)
Ik denk in alle eerlijkheid dat de man in zijn missie geslaagd is. Dit boek is allesbehalve saai en leest als een TGV: geen poëzie waarin je eindeloos verstrikt raakt als lezer omdat de woorden en zinnen te gecompliceerd zijn, maar wel een taal die heel toegankelijk is en tegelijkertijd ook erg innemend, ad rem en gewoonweg mooi is.
Is een omhelzing in staat
de huis van de tijd
te schrapen,
de harde
en ruwe stukken,
de geïrriteerde
en irritante
droge plekken,
de delen die bloeden?
Sommige pagina's besaan uit 1 woord, andere bevatten een hele wereld. De opmaak is verrassend en veelzeggend op een heel eenvoudige manier en zet de tekst kracht bij waar nodig. Geen woord te veel of te weinig. Juste à point.
Gangsta's
hebben altijd respect voor
oudere
(original)
gangsta's
(OG's)
en voor dominees
die zich gedragen als
gangsta's.
Ik had de neiging om elke pagina te lezen als een raplied. Ik ging dus inwendig stevig tekeer, dat kan u al raden. (Yow Man! How Ya Doin'?!) Ik denk dat dat ook gewoon wel mag en wie weet zelfs een beetje de bedoeling is. Laat je dus volledig gaan bij de lezing!
Jep, een voltreffer. Originele invalshoek, creatieve taal en een verhaal dat zich niet zomaar ontvouwt. Oh enne, niet onbelangrijk: keistraffe vertaling! Want geen sinecure, denk ik, de vertaalslag van dit boek.
Ziehier: een very blije lezer!
Comments