Tijdens een uiterst toevallige passage langs de etalage van een boekenwinkel, sprong deze cover me direct in het oog. Heel mooie kleuren, een aantrekkelijke afbeelding en een titel die de poëtische snaar in mezelf gigantisch deed resoneren. Het boekenpand verlaten zonder dit boek te scoren, was, vaneigens*, geen optie. **
(*Voor de Nederlandse medemens: ‘vaneigens’ is een Vlaamse dialectuitdrukking met de betekenis: ‘dat spreekt voor zich’)
(**In deze inleiding zit een knoert van een leugen. Haalt u hem eruit?!)
Oh, wat heb ik enorm genoten van dit verhaal. Toegegeven, ik heb bij aanvang wat geploeterd in het moeras van woorden en zinnen, maar eenmaal dat ik mijn weg vond tussen de dwergpalmen in het veen, liet het boek me op geen enkel moment meer los! (Middag)pauzes, springuren op school, nachtelijke insomnia-momenten… elk vrij moment werd opgevuld met ‘zingende rivierkreeften’.
Daar waar de rivierkreeften zingen… is daar waar Kya woont. ‘Diep in de wildernis, waar de dieren zich nog als dieren gedragen.’ Kya woont met haar vader, moeder, broers en zussen in een aftandse hut in het moeras van Barkley Cove. Wanneer iedereen van het gezin, één na één, het moeras verlaat, weg uit de klauwen van de agressieve, drankverslaafde vader, blijft Kya totaal geïsoleerd achter in de hut. Eerst nog met haar vader (maar die komt soms weken niet naar huis!), nadien zonder hem. Ze is dan nog maar een kind! Ze staat voor de onmogelijke opdracht om te overleven, helemaal alleen in het moeras. En wonder boven wonder lukt haar dat, gesteund en gestuwd door het enige wat haar nog rest en nooit in de steek laat: de natuur… ‘ De natuur leek de enige steen die niet midden in de rivier onder je voeten wegglipte.’
Het verhaal heeft de kracht om ervoor te zorgen dat je je sowieso gaat hechten aan dat onnoemelijk sterke meisje, Kya. Ze versiert je en betovert je. Je kiest haar kant van het verhaal, op élk moment. Wanneer heel de wereld haar in de steek laat, uitjoelt, kleineert, minacht… ben jij er als lezer om haar te omarmen. Besefte ze maar hoe erg de lezer aan haar gehecht geraakt tijdens het lezen…
Daarnaast voelde ik ook heel veel warmte voor de personages Jumpin’ en Tate. Toen iedereen Kya achterliet, waren zij er, elk op hun manier, om voor haar te zorgen. Kya hunkert enorm naar liefde en nabijheid. Jumpin’, de benzineverkoper, is als een vader voor haar. Weliswaar eentje van op een afstand, maar wél eentje die er staat wanneer het nodig is. En Tate… hij is zo lief en geduldig met ‘ zijn moerasmeisje’. Hij leert haar lezen en schrijven. Hij is zacht en lief voor haar. Ze delen dezelfde interesse voor alles wat leeft en beweegt in het moeras. En hij is opgevoed met waarden die hem tot een betrouwbare man maken. Lees maar eens ‘de definitie van een man’ volgens de vader van Tate: “Iemand die huilt zonder schaamte, poëzie leest met zijn hart, opera in zijn ziel voelt en doet wat nodig is om een vrouw te beschermen.” (WAUWIE! JAMMIE! HOERA!)
Wanneer op een dag het lichaam van Chase Andrews gevonden wordt in het moeras, duurt het niet lang of de beschuldiging valt op ‘het moerasmeisje’, Kya. En dan stuift het verhaal in een hoge versnelling regelrecht op het einde af. 2 verhaallijnen vloeien samen en komen tot stilstand in de modder van het moeras. Wegzinken of niet? Dat is nog maar de vraag. Lees het! En word verrast!
Wat ben ik blij dat ik, geheel door het lot gedreven, voorbij de etalageruit van die boekenwinkel passeerde. En dat mijn oog viel op het verhaal over het moerasmeisje, Kya. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik die moedige vechter leerde kennen. En natuurlijk ook haar ‘verwekster’, Delia Owens. Dit is haar debuutroman. Op 70-jarige leeftijd, aub! Ongetwijfeld horen we nog veel van deze nieuwbakken schrijfster-biologe. En ik zal dan, opnieuw uiterst toevallig en totaal onvoorzien, aan de etalageruit van een boekenwinkel passeren…