
Bij de aanvang van elk schooljaar krijt ik met veel bravoure een berg aan bord (direct onomwonden uitkomen voor één van je grootste gebreken- de absolute afwezigheid van enig tekentalent- je moet het maar durven). Die berg staat metafoor voor het schooljaar: soms eens een rustige klim, afgewisseld met veel steilere stukken, plateaus om even te genieten van het prachtige uitzicht rondom, kabbelende bergmeertjes waarnaast je even op adem kan komen na een nieuwe steile klim. En uiteindelijk: het bereiken van de top. Hét ultieme genot. Terugkijken en fier zijn op wat geweest is. Of niet fier zijn, maar wel lessen trekken uit de misstappen tijdens het klimmen. Vooruitkijken en blij zijn met wat voor je ligt; de afdaling.
Bergen. Ik heb iets met bergen. Ze stemmen tot dromen, tot reflectie, tot bezinning. Ze maken je klein. En soms net heel groot. En dat heeft schrijver Paolo Cognetti zeer goed begrepen…
De aandachtige kijker heeft gezien dat het boek op de foto getooid is met een ketting. De nóg aandachtigere kijker kan er zelfs een woord in ontwaren: ‘wanderlust’, of kort gezegd: de lust om de wereld te ontdekken. Deze ‘Wanderluster’ was al geruime tijd reikhalzend aan het uitkijken naar dit verhaal. De voorflap alleen al deed me watertanden… Maar om de één of andere reden hadden ‘De Acht Bergen’ en ikzelf nog niet officieel kennis gemaakt. De quarantaine heeft daar resoluut verandering in gebracht. Nog meer dan anders snakte ik naar buiten zijn, wandelen, de natuur intrekken… Dat gevoel heeft de stap naar dit boek versneld. Ik móest het lezen, het riep me té luid.
De Acht Bergen heeft me bekoord. En dat heeft veel te maken met de schrijfstijl van Paolo Cognetti. Voor mij laat die stijl zich het makkelijkst omschrijven als ‘dromerig elegant’. Lees even mee:
“Hij zei het zo: dat de zomer herinneringen net zo uitwist als ze sneeuw doet smelten, maar dat de gletsjer de sneeuw is van winters uit het verleden, een herinnering aan een winter die niet vergeten wil worden.”
Als mijn blik zo’n zin kruist tijdens het lezen, dan krijg ik het warm. Ik lees en herlees tot ik hem helemaal vat en voel. Zo’n taal doet me wegdromen. En dat heeft Paolo verschillende keren voor elkaar gekregen. Ik heb serieus wat ‘afgedroomd’ tijdens het lezen van dit boek, ik kan het u verzekeren. Ik vóelde mij in de bergen. Ik wandelde zij aan zij met Pietro, ik zag de bergmeertjes stilzwijgend slapen onder het alziend oog van de hoge toppen, ik rook de geur van de naaldbomen op de bergflanken…
Toch kan ik er niet rond: ik was niet 100% mee. Luister… Het hoofdpersonage Pietro leerde op vakantie in de bergen Bruno kennen. De jongens werden vrienden. Ze waren allebei verknocht aan de bergen. Maar elk op een andere manier. Pietro vond er de rust niet die hij zocht en ging ook elders in de wereld op zoek naar bergen. Bruno daarentegen was ‘zijn’ berg extreem toegenegen en week voor geen meter van ‘zijn’ alm. Alhoewel de schrijver de band tussen de 2 mannen meermaals en op verschillende manieren benadrukt en beschreven heeft, geloofde ik het niet. Ik worstelde met hun band, alsof die te ‘licht’ uitviel. Ik vóelde het niet. Misschien zijn de relaties in het boek mij gewoon te nuchter. En ben ik dat zelf net niet. Ik weet het niet. Zo jammer.
Eigenlijk is dit boek écht voer voor een leesclub. Het lijkt me superleuk om met een aantal ‘gelijkgestemde’ Lettervreters dit boek uit te spitten. Niet plat te analyseren, dat nooit, maar wel de gelaagdheid erin te bespeuren. En te bespreken. De metafoor rond de berg aan te pakken. En daar op verder te bouwen. Dát allemaal navorsen in groep lijkt me fantastisch om te doen. Ik zou zó benieuwd zijn naar de kijk van mijn mede-leesgenoten op dit boek. Hoe zien zíj de band tussen de vrienden? Wat is de betekenis van De Acht Bergen? En van ‘bergen’ tout court? En hoe zit het in dit verhaal met de emotionele nalatenschap van een vader op zijn zoon? (laat hieronder gerust een woordje na als je daarover iets wil zeggen…)…
Genoten? Ja! Helemáál overtuigd? Dat niet. Maar een aanrader: Jazeker! Nu méér dan ooit! Ik wil graag eindigen met 1 boodschap: ‘Wanderlusters over te lande: Lees ‘De acht bergen’ en geniet! En kom in mijn leesclub. ‘Zodat we elkaar paden kunnen laten zien waar die niet ware
Comments