top of page

DE GEHEIME TUIN – VERTALING: IMME DROS

Writer's picture: Saartje BaertSaartje Baert


Beste lezer. Mag ik u voorstellen aan Huub, onze stenen tuinkabouter? Ofwel vind je Huub maar niks en werp je nu een misprijzende blik op deze foto. Ofwel omarm je Huub en stap je mee in de wereld van magie en fantasie. Kies je voor optie 1? Geen probleem, even goede vrienden! Als je kiest voor optie 2, lees dan zeker verder! Je bent aan het juiste adres!


Toen ik op Instagram enkele tijd terug een post las waarin Bart Moeyaert het boek ‘De Geheime Tuin’ aanprees, stonden mijn ‘leesantennes’ meteen op scherp. Het boek werd in verschillende recensies ook in 1 adem genoemd met het boek ‘Lampje’: ‘Als je van Lampje hebt gehouden, dan zal ‘De geheime tuin’ zeker ook bekoren.’ En of ik van Lampje heb gehouden… Ik was dus razend benieuwd.


En jawel, hoor, ik héb genoten van dit verhaal. Heel erg zelfs… Maar voor ik daarover ga uitweiden, wil ik u eerst wijzen op een ‘leesfout’ die ik gemaakt heb. En ik wil verhinderen dat u dezelfde fout maakt. Hier komt mijn grote schuldbelijdenis: ‘Ik heb dit boek veel te snel gelezen na ‘Lampje’. Ja, u leest het goed. Dat is een grove fout… Ik zat na Lampje in een soort van ‘LDVD-periode’. Ik heb dat vaak wanneer ik een écht goed boek uit heb. Ik voel dan een leegte, ik voel puur gemis. Om dat gevoel wat te tackelen, heb ik gekozen om te starten in ‘De Geheime tuin’. Ik heb met andere woorden gekozen voor de optie ‘rebound’ (betekenis: heel snel na het beëindigen van een vorige relatie, een nieuwe relatie aangaan om een leemte opgevuld te krijgen. Zelden een strak plan, laat het een les zijn…). De 2 boeken zitten effectief heel erg in elkaars vaarwater. Het verhaal van Lampje interfereerde in mijn hoofd te veel met dit verhaal. En daardoor heeft dit verhaal niet 100% de kans gekregen die het absoluut verdiende.

Het hoofdpersonage, Mary, was al van bij aanvang niet direct het personage waar ik voor viel. Het was een nors kind, arrogant, een moeial, immer chagrijnig. Geen liefde voor Mary! Geen liefde voor het boek. Wel liefde voor Lampje. Zucht.


Maar… het is hélemaal goed gekomen tussen het verhaal en mezelf. Mary bloeit zó mooi open in het boek. Prachtig om zien. Op een dag stuit Mary op een Geheime Tuin. Er wordt haar meermaals op het hart gedrukt dat ze geen voet in die tuin mag zetten. In het landhuis waar Mary sinds kort woont, hoort ze geregeld iemand heel erg huilen. Als ze de personeelsleden in het landhuis daarover bevraagt, reageren ze allemaal erg geheimzinnig. Alsof ze het zich allemaal maar verbeeldt. Ze besluit op onderzoek uit te gaan en de waarschuwingen keihard te negeren. De ontdekking van de tuin, haar vriendschap met het meest positieve personage uit heel het boek, Dickon, én het ontraadselen van de mens achter dat gehuil zorgen ervoor dat Mary in een heel nieuwe wereld terecht komt. De wereld van De Geheime Tuin. Haar norse masker valt af en een vrolijk, spontaan, levenslustig kind neemt de plaats in van het ‘juffrouwtje Mary ‘tDeugtalweerniet’ van voorheen. In haar enthousiasme slaagt ze er zelfs in om het meest onvermurwbare, arrogante personage van allemaal te ontdooien, Colin.


De gelaagdheid was ook in dít boek zo mooi. De levenslessen die om je oren worden geslingerd, zijn zo waardevol. ‘Ik zei al dat je het kon als je ophield bang te zijn dat je het niet kon.’ En met deze quote is voor mij meteen de grootste les uit dit verhaal samengevat, namelijk; het feit dat je in het leven je eigen grootste ‘saboteur van geluk’ kan zijn. Als je niet gelooft dat je het kan, als je voortdurend op je eigen rem gaat staan, als je bang bent voor je eigen ‘licht’, dan lukt het niet. Dan kom je (letterlijk en figuurlijk) niet in beweging. Dan verstar je. Zoals Colin. Alles begint dus met het geloof in jezelf, het geloof in de magie.


De magie is in mij, de magie is in ons allemaal!


Om af te sluiten, wil ik dit nog even kwijt. Moet je horen! In Central Park in New York staan de 2 beeldjes van de hoofdpersonages uit dit boek: Dickon en Mary. Dat las ik achteraan in het boek. Enkele maanden terug fietste ik rond in Central Park. Maar het regende die dag heel fel. En de wind sneed keihard. En mijn kleren raakten doorweekt. En ik had zo’n kou. En mijn humeur raakte keihard onderkoeld. En in al dat chagrijn heb ik die beeldjes gewoonweg niet ge-zien! En daarvan baal ik nu zó hard! Met andere woorden: ik heb mijn eigen geluk die namiddag keihard gesaboteerd. Ik stond loeihard op mijn eigen rem. Ik heb de magie niet willen zien. Dit boek heeft me keihard bij de lurven gevat. Zonder het te beseffen. Hoe straf is dat?!?


‘Mensen kunnen veel meer dan ze denken wanneer ze verstandig genoeg zijn om bij een nare gedachte de knop om te draaien en aan iets hoopvols te denken. Het is het een of het ander, want: ‘Waar een roos staat, beste vriend, daar kan geen distel staan.’

4 views

Recent Posts

See All

Comments


© 2020 Saartje Baert

bottom of page