top of page
Writer's pictureSaartje Baert

HET WORDT SPECTACULAIR. BELOOFD. – ZITA THEUNYNCK



Je moet het gedorie maar durven… je boek de titel geven ‘Het wordt spectaculair. Beloofd’.

Wat betreft het hoog leggen der literaire lat, kan dat wel tellen. Ik hoorde schrijfster Zita Theunynck in de podcast ‘Team Boek Toe’ vertellen dat de keuze voor die titel wel wat voeten in de aarde heeft gehad. Haar vader gaf volop tegengas (want wat een idee van zijn dochter om de goegemeente al op voorhand met gekruiste degens richting boek te laten marcheren! -> zijn mijn woorden, niet die van de vader, maar daar kwam zijn idee wel op neer). Maar een vader met ‘tegengas’, was voor Zita alleen een nóg grotere stimulans om toch voor die titel te kiezen.


Of ik het boek ‘spectaculair’ vind, doet eigenlijk niks ter zake. Want wanneer in godsnaam noem je een boek ‘spectaculair’?! Een betere vraag is: heb ik genoten van het boek? Oh ja! Heel erg zelfs. En wel hierom…


Eerst en vooral schuilt er diep vanbinnen best wel een zeemzoete ziel in deze blogster. Verhalen met een zweempje romantiek kan ik af en toe zeker pruimen. Als ze maar niet van de kleffe soort zijn (of ik zou in één of ander tropisch oord onder de volle zon aan een zwembad gelegen moeten zijn). Het mag allemaal wat realistischer, puurder, echter. Hoe dichter een verhaal bij de realiteit staat, hoe beter (voetjes stevig op de grond, zoals het een echte ‘boerenkleindochter’ betaamt). En dat heeft La Theunynck heel goed begrepen. Ze toont een verliefdheid waarbij de roos heel mooi kan geuren, maar ook al eens duchtig durft te prikken. De 2 hoofdpersonages, Anna en Leonard, zijn zo perfect in hun imperfectie. Geen voorgekauwde, gekuntselde, voorspelbare gesprekken tussen hen, maar onwennige, herkenbare, stuntelige dialogen. Akelig geloofwaardig.


En dan… die brieven! Ik krijg het er nog warm van! Bij aanvang van het verhaal krijg je een hele reeks liefdesbrieven te lezen die mooi zijn, aangrijpend, maar nog niet van dat niveau dat ze onder je vel kruipen. Wanneer je de brieven nadien een 2e keer te lezen krijgt, maar dan ingebed in een context, krijgen ze pas hun ware betekenis. Er zitten echte pareltjes tussen. Hoe vaak heb ik niet gedacht: “Stuur deze zeemzoete ziel zo’n liefdesbrief en ze gaat finaal tegen de vlakte.” (vroeger, eh, lang geleden!). Ik heb ervan gesmuld. Ook hier weer is het de alledaagsheid in de taal die het zo mooi maakt. De herkenbaarheid. De schrijfstijl waar een hoekje af is. Anders dan anders.


En dan is er natuurlijk ook nog het verhaal zelf. We kijken dan eens door de ogen van Leonard en dan weer door de kijkers van Anna. Het verhaal neemt bochten die je niet verwacht. Theunynck slaagt erin een spanningsboog aan te houden die niet loslaat tot je de laatste pagina omslaat.


Geen 13-in-een-dozijn-liefdesverhaal. Ook al is Zita Theunynck nog maar aan haar debuut toe, toch heeft ze al een geheel eigen stempel ontwikkeld die naar meer smaakt. Ik wacht alvast vol spectaculaire spanning op dat vervolg. Beloofd.


Gaan we er nog eens uit met een quote? Hier komt ie! ‘Alleen spijt komt te laat. Ik bedoel dat letterlijk zo: enkel en alleen spijt komt écht te laat. Bussen, treinen, je allereerste echte orgasme, mensen, de spaghetti bolognese die je anderhalf uur geleden besteld hebt: het zijn geen van alle dingen waar je een leven lang van wakker ligt. Van spijt wel. Van alle dingen des levens is spijt het enige dat werkelijk té laat kan komen. Verder is te laat komen nooit zo dramatisch als het lijkt.’

162 views

Recent Posts

See All

Comments


bottom of page