Katty, een hele lieve vriendin van mij, kwam op bezoek. (Heuglijk feit!) Ze had iets mee voor mij (Maar dat moest toch niet, Katty!). Het bleek een boek. (Innerlijke vreugdekreet!) Ze dacht dat het boek wel iets voor mij zou zijn. Zonder verdere aanwijsbare reden. Gewoon, het leek haar zo. Katty is best wel een échte lezer. Ik had dus alle vertrouwen in deze blind date. Het wekken der nieuwsgierigheid: check!
Omdat ik het bij momenten al eens aandurf om 5 boeken tegelijkertijd te lezen (wat ik u niet zou aanbevelen), besloot ik om deze blind date nog heel even uit te stellen. Ik zou uit pure nieuwsgierigheid de eerste pagina’s wel eens lezen in het voorbij wandelen, maar ik zou me vooral focussen op de andere 5 boeken. En nadien zou ik mijn nieuwe vriend wel leren kennen. ‘Saartje, het moet gezegd, puik plan!’
Maar het draaide anders uit. Van een eerste nieuwsgierige leesbeurt tuimelde ik al gauw in een 2e leesbeurt. En een 3e. Leesbeurt 4 werd uiteindelijk de allerlaatste. Ze begon in de zetel om 19u en eindigde te bed om 00.30. Wegleggen was geen optie meer. Ik zou Philippe (hoofdpersonage én schrijver?) naar het einde van zijn verhaal begeleiden, ook al zou dat betekenen dat ik ferm moest inboeten aan nachtelijke rust.
Het hoofdpersonage, Philippe, schat zichzelf niet al te hoog in. Hij is bijzonder intelligent, maar vindt zichzelf vooral een zeer gewone jongen. Onopvallend voor de rest van de wereld. En zeker voor Thomas, zijn grote geheime liefde. Wanneer op een dag blijkt dat Philippe helemaal niet onzichtbaar was voor Thomas, spettert de verliefdheid en de passie alle kanten op tussen hen. Belangrijk is wel dat alles strikt geheim blijft. Dat is een regel die Thomas heeft vastgelegd en waar niet aan te ontkomen valt.
“Thomas Andrieu zegt dat alles geheim moet blijven. Dat niemand het mag weten. Dat dat de voorwaarde is. Graag of niet.”
Wanneer de jongens afstuderen, scheiden hun wegen. Ze laten elkaar los. Lijfelijk althans. In gedachten blijven de 2 onlosmakelijk verbonden. De ontluikende verliefdheid tussen Philippe en Thomas is er niet eentje die zomaar te smoren is. De liefde die ze voor elkaar voelen, hakt er bij de jongens zo hard in, dat de rest van hun leven een verwerking zal worden van de berg aan onuitgesproken en ingehouden gevoelens die ze ervoeren tijdens hun korte samenzijn.
Het verhaal is eigenlijk 1 grote flashback en flashforward tegelijkertijd. (Ja, dat kan). “Jaren later zal ik vaak schrijven over het ongrijpbare, over het onvoorspelbare dat gebeurtenissen bepaalt. Ik zal ook schrijven over ontmoetingen die situaties veranderen, over onverwachte samenkomsten die de loop van een bestaan wijzigen … Dat begint daar, in de winter van mijn zeventien jaren.” Voortdurend verwijst Philippe naar de toekomst en licht hij tipjes van de sluier op om ons nieuwsgierig te maken. Maar op hetzelfde momenten springen we met beide voeten aldoor het verleden in. Even wennen, maar voor mijn part een zeer fijne invalshoek.
‘Lieg met mij’ is een verhaal dat je af en toe een mep in het gezicht verkoopt. Het is een liefdesverhaal, zó hartverscheurend, zó beklijvend dat ik de laatste pagina dichtsloeg met de gevleugelde woorden: “Oh, amaai!” 2 mensen die elkaar zó graag zien, maar die op geen enkele manier een weg naar elkaar vinden en het dus zonder elkaar moeten stellen. Hun leven lang. Schrijnend. Echt happy word je niet van dit verhaal. Dat moet ik toegeven. Maar de rijke taal, de plot, de straffe uitwerking van de gevoelens maken dat het leest als een trein en dat je ervan gaat houden. Ook al blijf je achteraf zitten met gevoelens als onbehagen, droefenis, mededogen en weerstand tegen al het onuitgesprokene tussen de mannen…
“Later zal ik over het gemis schrijven. Over het onverdraaglijke beroofd-zijn van de ander. Over de nood die dat beroofd-zijn veroorzaakt; een leegte die toeslaat. Ik zal schrijven over het knagende verdriet, de op de loer liggende gekte. Het zal bijna tegen wil en dank de moedervorm worden van mijn boeken. Soms vraag ik me af of ik ooit wel over iets anders heb geschreven. Alsof ik daar nooit overheen ben gekomen: de onbereikbaar geworden ander. Alsof dat alle ruimte in mijn hoofd vult.”
Bedankt, Katty! Ik heb me weeral eens zalig kunnen wentelen in een mooi en aangrijpend verhaal! Kom gerust nog maar eens op bezoek. Mijn boekenkast staat wagenwijd voor je open! (euhm…mijn deur, bedoel ik…!)