Mocht er zoiets bestaan als ‘een verkeersbord voor leesverkeer’ (komaan, ga hier ajb even in mee), dan zou ik er nu eentje afbeelden met als boodschap: ‘Opgelet, kans op zeeziekte!’ En dat meen ik serieus. De kans dat je zeeziek wordt bij het lezen van dit boek is reëel. 2 opties dus: of je drijft mee met het 16-jarig hoofdpersonage Biz op de golven van haar leven (en je komt heelhuids aan), of je wordt zo zeeziek als wat door de sterke deining van de ‘zee’ (en de deining van de schrijfstijl) en drijft bijgevolg ‘steeds verder weg‘ van het verhaal.
Dat is straffe taal. Dat besef ik. Maar ik vermoed dat het voor de meeste lezers wel daarop zal neerkomen. Een verwittigd mens…
Het feit dat ik dit boek opneem in mijn ‘Iklaseens-lijst’ wil zeggen dat ik tot die eerste 50% behoor. Ik deinde mee op de golven, schouder aan schouder met Biz. Alhoewel dat niet altijd eenvoudig was…
Biz verloor haar papa toen ze zeven was. Een trauma dat zich niet zo snel zou laten verwerken. Biz ziet haar papa nog vaak. Ze praat met hem. Ze weet dat dat raar is. Daarom praat ze er met niemand over. Tenzij met jou, de lezer. Je huist in haar hoofd. Je wringt je in al haar bochten en krochten. Je huivert bij de heldere en beeldende beschrijving van haar donkere gedachten. Dat stemt vaak tot verwarring, ontroering, medelijden, medeleven…
Maar in al dat leed, kan je onmogelijk ook naast een gevoel van ‘vermaak’. Oh, wat heb ik Biz omarmd (en nog enkele andere personages met haar). Ik had het eerder in mijn recensies al over humor in verhalen. Hoe geloofwaardiger de humor, hoe geloofwaardiger het personage. Biz was zéér geloofwaardig. Ik moest vaak hardop lachen met haar droge gedachtekronkels. Zeker in de eerste helft van het boek, toen ze de donkerte nog wat kon verhullen. Ik zou erg graag naar zo’n fragment verwijzen, maar… Ken je dat gevoel wanneer je iets grappig hebt meegemaakt en dat aan de wereld wil vertellen, maar de wereld dat gevoel gewoon koudweg pareert op zo’n huichelachtig toontje: “Oh, ah, oei, dat is zeker iets waar je bij moest zijn…?’ Ha-te-lijk! Dus neen, geen verwijzing naar zo’n fragment. Lees het gewoon zelf. En voel het zelf. Of voel het niet. Even goede vrienden.
Helena Fox is aan haar debuut toe met dit YA-verhaal. ‘Debuut?’, herhaalde ze gefronst. Hoedje, petje, badmuts en alle andere hoofddeksels af voor de manier waarop zij dit verhaal, en vooral dit hoofdpersonage, heeft neergezet. Ik vond het bij momenten zelfs neigen naar een literaire roman. Wat een (poëtische) schrijfstijl! Van deze schrijfster gaan we nog horen. Zeker weten.
Bovenstaande foto roept mogelijk wel wat vragen bij je op. Eerst denk je sowieso:”Mmm, mooi dekentje! Goede match met de voorflap van het boek. Bravo!” Maar al gauw stel je jezelf, terecht, diepe vragen bij de aanwezigheid van de polaroidcamera op de prent. Ook de talloze verwijzingen in de recensie naar ‘water, de zee, golven’ kunnen wat bevreemdend overkomen. ‘Kus van de juf en een bank vooruit’ als je me binnen afzienbare tijd haarfijn uit de doeken kan doen wat mijn intenties waren met deze foto en met m’n ‘golvende beeldtaal’. Succes!
Tot slot toch nog een kleine kanttekening… Aan dit verhaal moet je best niet beginnen wanneer donkerte, neerslachtigheid, duisternis… jou steeds verder weg gaan drijven. Neem dit boek alleen ter hand als je kan surfen op de golven. En anders laat je deze golf gewoon passeren. Er komen er nog. Zeker weten…
“Onthoud, jij prachtig mens, dat je er heel veel toe doet. Je bent een mirakel van moleculen: oneindig en buitengewoon.“